Walter Schauberger

Walter Schauberger (1914-1994), Viktors enige nakomeling, zette na zijn dood het werk voort. Op aandringen van zijn vader had hij natuurkunde gestudeerd. Nu probeerde hij een brug te slaan tussen de wetenschap en zijn vader’s ontdekkingen. Hij bestudeerde klassieke natuurkundigen, en kwam er achter dat een aantal de theorieën van zijn vader ondersteunden, hoewel hun ontdekkingen tegenwoordig anders geïnterpreteerd worden. Ondanks het feit dat natuurkundigen als Gauss, Lobatschefskij, Riemann, Einstein, Planck en vele anderen de onjuistheid van een aantal wetenschappelijke dogma’s hebben bewezen, blijft onze wetenschap voortbouwen op de klassieke denkrichtingen van Aristoteles, Newton en Euklides. Deze zijn natuurlijk voor een deel juist, maar geven niet de gehele werkelijkheid weer. Walter Schauberger zocht daarom naar een theoretisch model dat een synthese vormde van alle bovengenoemde theoretici. Daarbij liet hij zich ook inspireren door Pythagoras en Keppler. Deze synthese mondde uit in zijn natuur-toon-wet. Deze wet verklaart waarom het universum zich in spiraalbewegingen ontvouwt.

Het bijzondere van de hyperbolische kegel, die een ruimtelijk model vormt van deze wet, is dat een kegelsnede van deze vorm een eivorm levert.
Een mathematische beschrijving van deze eivorm is Professor Dr.-Ing. Ines Rennert gelukt, zie het betreffende pdf-document op de site van de PKS

Viktor Schauberger baseerde veel van zijn uitvindingen op de vorm van het ei. Hij wist daarmee een weerstandsloze beweging in te leiden.

Over een nieuw uitgangspunt voor techniek: ‘Elk energiedeeltje produceert een veld—een energie-ruimte—die van de beweging afhankelijk is. Hoe dichter dit veld is, hoe sterker het op de omgeving inwerkt. We moeten onderzoeken hoe deze energiedeeltjes onder natuurlijke omstandigheden bewegen. Als we dat aangetoond hebben, kunnen we apparaten bouwen waarin de energiedeeltjes geen weerstand ondervinden of zelfs gestimuleerd worden. De output zal dan veel groter  zijn.