Vliegende schotel

De meest logische vorm voor een verticaal opstijgend vliegtuig is plat en rond. Vanaf begin vorige eeuw is geprobeerd deze theorie om te zetten in vliegende modellen.

De Nazi’s waren waarschijnlijk de eersten die dit serieus aanpakten. Verschillende groepen uitvinders en technici werden in geheime wapenprogramma’s aan het werk gezet om de ‘vliegende schotel’ daadwerkelijk te laten vliegen.

Viktor Schauberger werd ook gedwongen mee te werken aan deze programma’s. Hij kreeg in 1943 een eigen team van gevangen technici.

De aandrijving die Viktor Schauberger voor ogen had, lijkt op die van de ‘huisgenerator’. In plaats van water, gebruikt deze ‘zweefmotor’ lucht als implosiestof. Lucht bevat ook waterstofdeeltjes, en reageert op dezelfde wijze op de kolkbeweging als water dat doet. Waar de huisgenerator water van onderaf aanzuigt, zuigt de zweefmotor zijn lucht aan van boven. Daardoor zuigt de motor zichzelf omhoog.

Diverse modellen werden gebouwd. Volgens ooggetuigen vlogen enkele van deze daadwerkelijk. De tijd was echter te kort om goed functionerende modellen te vervaardigen.

Aan het einde van de oorlog werden alle proefmodellen vernietigd, of meegenomen door de Amerikanen. Nic Cook maakt in zijn boek ‘The Hunt for Zeropoint’ aannemelijk dat de Amerikanen deze techniek in het geheim verder hebben ontwikkeld. Dit omdat ze de kennis niet willen delen met potentiële vijanden, en omdat de oliebedrijven nog altijd veel geld in het laatje brengen.

Ook de Russen hebben na de oorlog Schauberger-materiaal in handen gekregen.