Inleiding

Viktor Schauberger (1885-1958) was een Oostenrijkse natuuronderzoeker. Hij begon als eenvoudige boswachter, maar eindigde als uitvinder in het rijtje Keely, Tesla, Brown, etc. Zijn uitvindingen waren gebaseerd op processen die hij in de natuur waarnam. Zijn eerste uitvinding was een ‘houtbaan’ waarmee hout tien keer zo goedkoop uit de bergen getransporteerd kon worden. Deze uitvinding maakte hem in korte tijd zeer beroemd. De wetenschappers begrepen niet hoe het ding werkte. Zij maakten hem uit pure nijd belachelijk, en daarmee ongeloofwaardig.

Niemand geloofde hem meer toen hij beweerde dat de Rijn overstroomde omdat de bedding in Zwitserland gekanaliseerd was. Ook zijn kritiek op de moderne bosbouwmethoden viel niet in goede aarde.

In de Eerste Wereldoorlog raakte Schauberger zwaar gewond aan zijn been. Van zijn invaliditeitsuitkering construeerde hij een bronwaterapparaat. Met zijn geneeskrachtige water genas hij in Wenen vele zieken, totdat jaloerse doktoren zijn praktijk sloten.

Daarna probeerde hij een ‘huisgenerator’ te ontwikkelen. Door middel van de‘implosie’ van water zouden mensen thuis gratis energie op kunnen wekken. Omdat hij weinig geld had, lukte dit niet onmiddellijk. Een slecht geconstrueerd proefmodel schoot door het dak van de fabriek. De politie kwam, nam zijn apparaten in beslag en vernietigde ze.

In de Tweede Wereldoorlog werd Schauberger door de SS gedwongen mee te werken aan geheime wapenprojecten. Hij ontwierp een ‘vliegende schotel’ die lucht als brandstof gebruikte. Volgens ooggetuigen werkte het proefmodel. Er was te weinig tijd en goed materiaal om het ding te perfectioneren. Boze tongen beweren dat deze techniek na de oorlog in het geheim door de Amerikanen is geperfectioneerd. De vanaf 1947 waargenomen UFO’s zouden geheime militaire vliegtuigen zijn. De Amerikanen verboden Schauberger ooit nog aan deze uitvinding te werken.

Na de oorlog was er grote hongersnood. Schauberger zocht daarom naar natuurlijke middelen om de voedselproductie te verhogen. Hij maakte een koperen ploeg. Proeven toonden aan dat deze ploeg de productie drastisch verhoogde. De kunstmestlobby hield deze uitvinding uiteindelijk tegen.

Aan het einde van zijn leven werd Schauberger naar Amerika gehaald. Een rijke industrieel wilde zijn apparaten massaal gaan produceren. Na een aantal weken kreeg Schauberger argwaan. Hij vreesde dat de Amerikanen zijn kennis wilden misbruiken om een nog krachtiger waterstofbom te bouwen. Hij keerde terug naar Oostenrijk, waar hij zes dagen later stierf.

Na zijn dood poogde zijn zoon Walter zijn werk voort te zetten, door het van een wetenschappelijke basis te voorzien. Kleine groepjes onconventionele wetenschappers proberen nog altijd Schaubergers vindingen na te bouwen.

Over zijn werk zijn de laatste jaren een groot aantal lezenswaardige boeken verschenen.

In Nederland ijvert de ‘stichting natuur- en implosietechnieken’ voor popularisering van zijn werk.